Month: October 2019

Als skelet en heks verklede kinderen in de klas van mijn dochter. Met spinrag en pompoenen versierde ramen. Doodskist- en spookvormig snoep in de supermarkt. We kunnen er niet meer omheen: Halloween heeft Nederland veroverd. En wat mij betreft is dat een verrijking. Niet vanwege de commerciële wildgroei aan Halloween prullaria of een voorliefde voor griezelig en duister. Maar vanwege de traditie die hieraan ten grondslag zou liggen. Vanwege Samhain.

Ik ben geen cultuurhistoricus en rond de betekenis van Samhain is nogal wat onduidelijkheid. Dus heb ik de vrijheid genomen mijn eigen interpretatie te geven aan dit eeuwenoude Keltische momentum. Wat we wél is dat Samhain rond de nacht van 31 oktober en 1 november door de Kelten gevierd werd als begin van de winter en het nieuwe jaar. Op deze nacht zou de sluier tussen het aardse en bovenaardse op zijn dunst zijn en werden er rituelen gedaan waarbij het oude werd afgesloten en het nieuwe verwelkomd. De oogst was binnen en in de natuur sterft al dat niet langer nodig is. Het wordt donker en stil.

Ha! Vandaar de Halloweense geesten, spoken en het duister. Maar dat is niet wat mij zo aanspreekt. Het afscheid nemen van het oude en verwelkomen van het nieuwe des te meer. Ik maakte er zelfs een klein ritueel omheen. Al jaren blijf ik 31 oktober op, tot het 1 november 1:11 uur is. Als man en kinderen slapen zet ik mijn beeldscherm uit en steek ik een paar kaarsen aan. Dan neem ik de tijd om te bedenken wat ik los wil laten en wat voorbij is gegaan in het afgelopen jaar. Ook overweeg ik welke richting en nieuwe dingen zich aandienen. Behalve het geluid van mijn pen over het papier is het stil.

Om 1:11 uur gaat mijn boek met overpeinzingen dicht en blaas ik de kaarsen letterlijk en figuurlijk uit.

Ik wil graag geloven dat de nacht van Samhain zich beter leent om los te laten en intenties te zetten dan andere momenten. Maar ook als dat niet zo is voelt het goed ieder jaar een vast moment van bezinning in te plannen. Een stiller moment dan 31 december en een meer naar binnen gekeerde tijd dan bij een nieuwe lente.

En misschien, wie weet, hangt er echt een beetje magie in de lucht als het Samhain is. Voor mij is 1 november hoe dan ook een bijzondere datum. Want op 1 november 2011 maakt mijn man mij zo rond de klok van 1:11 uur wakker. Ik had hem een tijdje daarvoor verteld dat ik graag een kindje zou krijgen. Hierna viel het gesprek stil en leek het onderwerp van de tafel. Tot die bewuste nacht. “We moesten er maar voor gaan”, deelde hij mede voor hij zich omdraaide en in slaap viel. Nog geen jaar later werd ons eerste kindje geboren. In Samhain de kiem van zijn ontstaan.

Zou er toch iets bijzonders schitteren in deze geheimzinnige nacht?

Ik houd van herfst. Heel erg veel. Natregenen op de fiets, in het donker je bed uit, blaadjes die vallen. Heer-lijk. En nee, ik ben niet sarcastisch. Terwijl anderen weemoedig terugblikken naar zomer, slaak ik een zucht van verlichting als de barbecue-pakketten in de supermarkt plaats hebben gemaakt voor gevulde speculaas.

Deel jij deze eigenaardigheid niet en verstop je je het liefst onder de dekens tot de lente weer begint? Laat mij je dan uitleggen waarom ik denk dat het toch (of; juist) de moeite loont om vrede te sluiten met de donkere maanden en de kilte die komt.

Voor mij is het makkelijk, vrolijke vrienden zijn met herfst. Ik ben namelijk niet zo goed in zomer. Waar iedereen blij naar buiten treed blijf ik liever binnen. Figuurlijk dan. Ik ben van het verlegen soort. Klassiek geval van introvert. Volle terrassen, drukke stranden en vrolijke feestjes? Nee dank je. Ik ben niet zo goed in menigten en sociale gelegenheden. Ik ben meer van de stilte. Van herfst.

Deze tijd van het jaar is voor mij steeds weer een welkome uitnodiging om na de uitjes, de borrels, de speeltuinen, pretparken, kermissen en vakantie naar binnen te gaan. Thuis te komen. Mijn aandacht te richten op de kleine maar zo belangrijke dingen. Een grote pan soep te koken, knutselen met de kinderen, met een goed boek en een pot thee op de bank. Mijmeren over wat ik belangrijk vind, waar ik sta en naartoe wil. Te genieten van een warme douche na een koude regenbui. Vroeg naar bed en vroeg weer op. Een kop koffie voordat de wereld wakker wordt.

Voor degene die met de komst van de herfst het goede gemoed ziet verdwijnen rest mij een cliché voor te leggen: verzet je niet als de natuur zich terugtrekt, maar beweeg mee. Als je naar binnen gaat en stilte zoekt voltooien zich de mooiste dingen. Geen weelderig bloeiende bloemen of luid vogelgekwetter deze tijd. Maar het ontkiemen van zaden onder het oppervlak. En als het echt niet lukt, hoera-en voor herfst, troost je dan met de gedachte dat introverte zielen als ikzelf nu even ons stille feestje vieren.