Ik stond een beetje op pauze de afgelopen, zeg, jaren. Wat werk betreft dan. Want met twee kleine kinderen en een man met een agrarisch bedrijf was pauze niet bepaald stilstand. Maar na jaren van luiers verschonen, Lego-bouwwerken bewonderen, huishoudelijkheden en kleine parttime schrijfklusjes is de jongste nu naar school. En heus, ik mis haar koddige gezelschap maar (zucht van verlichting) ein-de-lijk vind ik ruimte om écht aan het werk te gaan.
Het voelt een beetje alsof ik onder een steen vandaan kom kruipen. Start mijn computer. Treed wat onwennig Google binnen. Hallo wereld, wat heb jij de afgelopen jaren gedaan? Gewapend met een kop koffie, mijn favoriete playlist en een hoofd vol ideeën is de beurt nu aan mij. Hier ben ik. Maar ik weet niet goed waar te beginnen.
Ik vind het ook gewoon spannend, mezelf als schrijvende ZZP-er wereldkundig maken. Het voelt veiliger en vertrouwd onder mijn steen. Als je niet opstaat kun je ook niet vallen. Maar ik herinner mezelf eraan dat de wereld groter is dan de bubbel waarin ik de afgelopen tijd voor mijn gezin zorgde. Ik wil meedoen. Mijn horizon verbreden en naar buiten. Mooie dingen maken. Een bijdrage leveren.
Dus hup, een punt achter die blog. Artikelen schrijven, pitchen, promoten. Afgewezen worden en opnieuw proberen. Vertrouwen op de juiste plek te komen. Leren, richting veranderen en slagen. Ik vervang mijn ‘wat-als-ik-val?’ voor ‘wat-als-ik-vlieg?’, pak nog een kop koffie en zet een uptempo muziekje op. Daar gaan we…
